387.

در ادامه پست قبل لازم دیدم این نکته رو اضافه کنم که زندگی خوب و بدش درهمه.هیچیش سوا کردنی نیست.قرار نیست سهم یه نفر فقط خوشبختی باشه سهم یکی دیگه فقط بدبختی.همه ما داشته هایی داریم که باید بابتش شاکر باشیم.حتی بابت نداشته ها هم باید شاکر باشیم.اعتقاد من اینه در واقع ما از خودمون هیچی نداریم.هر چی که هست همه و همه لطف خدای بزرگه.یه سری چیزها که از اول خودش بهمون داده مثل چهره زیبا،خونواده پولدار و ...و یه سری رو خودمون با تلاش بدست اوردیم مثل تحصیلات یا شغل خوب که بابت هیچکدوم ما حق پز دادن نداریم.چون همه و همه اش لطف خدا بوده به ما که در چشم بهم زدنی میتونه ازمون بگیره.

وقتی قراره زندگیمون رو با آدمها شریک بشیم پسندیده تر اینه از سختی هامون هم بگیم.از مشکلاتمون...اینجوری کسی فکر نمیکنه ما تافته جدا بافته ایم...اگه میخوایم به کسی انرژی مثبت بدیم تو زندگیمون براش مثال بیاریم.بگیم من فلان مشکلو دارم که دارم برای مواجهه باهاش یا حلش فلان کار رو میکنم.اینطوری تاثیرش بیشتره.قابل قبول تر هم هست.نه اینکه جوری همه چی رو تعریف کنیم که انگار لای پر قو هستیم.خودمون رو کامل توضیح بدیم...

.

.

.

هر چقدر هم از هوای دلگیر و خفه کننده بهار فرار کنی باز هم این حس بغض و دلتنگی در یک عصر بارانی نیمه اردیبهشت پیدایت میکند و یقه ات را میچسبد و ولت هم نمیکند...حتی اگر دو فنجان چای لاهی جان بریزی و دستت را به چانه ات تکیه بدهی و زل بزنی به در...انتظار و دلتنگی برای چه؟وقتی کسی قرار نیست بیاید.

چای هم که یخ کرد...